Op een klein festival met artiesten van allerlei slag werk ik vandaag als vrijwilliger. Een unieke positie waarbij ik voor de openingsuren de artiesten zie zoals ze zijn wanneer ze niet performen. Geen galapakjes maar een gewone trainingsbroek. Geen podiumglimlach, maar oprechte bezorgdheid over de klank. Nog even snel het routinetje doorlopen voor de geluidstechnicus want straks volgt het ‘echte’ werk.
Het is een privilege om artiesten zo bezig te zien. Het voelt alsof ik als een van de weinige mensen de achterkant van de maan kan bewonderen.
Het is intiem. De maskers liggen letterlijk en figuurlijk af, en ik zie mensen die hard werken om straks hun best te doen voor het publiek. De show wordt hier nog even in stilte geoefend. Naakt en zonder franjes.
Ik ben geen artiest -verre van- en toch identificeer ik me met deze mensen. Het voelt zo vertrouwd hoe ze zich voorbereiden om zo meteen het publiek te trotseren. Nog even alles overlopen zodat er niets zal mis lopen. Nog even vertrouwen krijgen, vooraleer de kritische oren en ogen van het publiek moeten gevoed worden door de acts van hun alter ego.
Ik heb ze gezien, de acts. Ze waren mooi, bijna perfect. En toch voel ik me meer aangetrokken tot het authentieke van de voorbereiding. Het moment vooraf heeft een schoonheid die verloren gaat wanneer alles perfect en gepolijst wordt gepresenteerd.
De aantrekkingskracht van de kwetsbare, onvolmaakte menselijkheid is bijzonder sterk en betekenisvol. Hoe weinig mensen zouden dat beseffen?
Het maakt me wat melancholisch om te moeten erkennen dat perfectie en authenticiteit vaak tegengestelde krachten zijn. De polijsting die leidt tot een bijna perfect optreden elimineert tegelijkertijd de menselijke imperfectie die ons kan verbinden.
Vervreemdt onze obsessie met het perfecte eindresultaat ons van het waarlijk betekenisvolle -het proces, de worsteling, de kwetsbaarheid? Is onze zoektocht naar de perfectie in feite een vlucht voor onze eigen menselijkheid?
Hier, vandaag, toevallig en in deze unieke setting besef ik plots de eenzaamheid van het menselijk bestaan: Hoe weinig we van elkaar zien en hoe zeldzaam en kostbaar de momenten zijn waarin we ‘de achterkant van de maan’ bij anderen mogen aanschouwen en daarin onszelf herkennen.
