Sommige nieuwsberichten klinken zo vreemd dat ik me wel eens afvraag of ik in een simulatie leef. Zo was er onlangs het verhaal over een kampioenschap stokpaard rijden. U vergist zich niet: het gaat om een wedstrijd op punten waarbij men gebruik makend van een stok met pluche paardenhoofd zo sierlijk mogelijk voor een jury paradeert, of zelfs over hindernissen springt. Je moet bij wijze van spreken tonen dat je je stokpaardje goed getraind hebt. Het doet me een beetje denken aan wedstrijden luchtgitaar waarbij je een denkbeeldig instrument zo goed mogelijk moet bespelen terwijl via een luidspreker de muziek uit het echte instrument speelt.
Ik kan er smakelijk om lachen. De ernst waarmee sommige deelnemers hun wedstrijd aanvangen is aandoenlijk. Maar onderhuids knaagt toch ook een zekere herkenning. Ik voel me vaker wel dan niet een luchtgitarist of stokpaardrijder. Het is misschien zelfs voor een stuk de ‘story of my life’. “Fake it ’till you make it” is allemaal goed en wel, maar intussen beperken mijn vaardigheden zich tot de wereld van de illusie. Een denkbeeldig paard of gitaar verschilt niet zo veel van denkbeeldige mensen en gearrangeerde situaties. Hoe veel ik ook imaginair uitblink, ik blijf een goochelaar. En ooit is de goocheltruc niet goed genoeg meer en val ik door de mand als bedrieger.
Het mag een mirakel heten dat dàt nog niet is gebeurd.
